Aşk dediğin şey aslında hastalıklı bir duygu. Sevmek, sevilmek güzel şey. Aşk ise hastalık. Yani aslında insanlar ömürleri boyunca bir çok kez aşık olmazlar. Sadece aşık olduklarını zannederler. Örneğin ben hoşlandığımda bile “aşık oldum, karnımda kelebekler uçuşuyor” diyerek betimleyen birisiydim. Sonra tecrübe kazandıkça öğrendim. Hem aşık olmadığımı hem de kelebeklerin uçmasının çok da iyi bir şey olmadığını. İyi gibi gözükse de aslında sonunun acı vereceğini anladım.

Bir insanı nereden yaralarsanız, orası kimliği olur der Milen Kundera. Benim yaralandığım bir çok yer olduğu için kimliğim de buna göre evrildi aslında. Yani hafızam, canım sıkıldığı için bu kadar iyi değil, yaralandığım için. Yoksa “eternal sunshine of the spotless mind” izleyip, ben de herkes gibi bir çok anımı sildirmek istiyorum yani. Yani aslında bazı şeyler çocukluktan değil kimliğimden kaynaklı. Kimliğim de aldığım darbelerden evrilmiş durumda zaten.

Güven kaynaklı problemlerim var sanıyordum ben. Travmalar falan yaşadım, ondan dolayı kimseye güvenemiyorum diyordum. Aslında konu doğru insanların karşına çıkmaması veya tercihlerin yanlışlığından kaynaklı. Aslında pek de güzel güvenebiliyormuşum. Çünkü şöyle oldu;

Bir gece dizi izlerken, macbook bir bildirim verdi “Utku – Aşk” şeklinde. Bende yaşa bağlı makula dejenerasyonu varmış. 40 yaşındayken 25 gibi hareket ettiğimden oluyormuş bu. Dinlenmem, sürekli bilgisayara bakmamam gerekiyormuş artık. İşte damlalarla vs. idare ediyorum zaten baya da geçti diyebilirim. Fakat o sıra gözler ciddi derecede kuruyor ve gördüklerimi de doğru seçemiyorum. Gecenin bir yarısı Utku diye biri, birlikte olduğum insana aşk yazıyor. Çok düşünmedim üzerine, Utku neden benim kız arkadaşıma aşk yazar diye. Vardır dedim bir bildiği ama o kadar da gavat değilim yani. En azından bir sorayım dedim. Utku aşk yazmamış. Macbook “Uyku – Açık” yazmış. Yani macbook uyku modunun açık olduğunu söylemiş. Apple sayesinde gavat olmakla, güven hissiyatımın arttığını anlamak arasında bir çizgiyi aşmış bulunuyorum.