Ben mantık insanıyım. En azından öyle olduğumu düşünüyorum. Mantıksız olan konularda problem yaşıyorum. Beynim almıyor. Algılayamıyorum. Tutarsızlığın bile bir tutarlığının (tehafut et tehafut.) olduğunu düşünüyorum İbn-i Rüşdi gibi. Bazen mantıksız davrandığım oluyor tabi. Lakin ekseriyetle usdışı durumları zihnim kabul etmiyor. Zihni kabul eden insanları anlamıyorum. Anlamak çok zorluk çekiyorum. Ortada bir gerçek bir durum var ve inatla bu durum kabul olmayınca sinirleniyorum.

Nereden yola çıkabiliriz? Misal acil bir durum var. Acil bir durumu, gecenin bir vakti whatsapp üzerinden yazıyor birisi. Senin uyuma ihtimalini düşünmüyor veya bilerek yapıyor. Bir üst kişi, whatsapp üzerinden ileten kişiye, ne yaptın diye sorduğunda, @sirsek’e ilettim ama hala bakmadı diyor. Sonra bir üst kişi sana gelip, neden hala bakmadın diyor. Sen de diyorsun ki uyuyordum. Acil bir durum olduğunda aramak akıllarına gelmiyor veya bilerek aramıyorlar. Onu bilmiyorum. İkinci şık ise problem yok. Buna çakal diyebiliriz. Fakat ilk seçenek ise gerçek akıl dışı bir davranış.

Hayat aslında bize sonsuz seçenek sunuyor, fakat o seçenekleri yaşayabilmemiz için çok kısıtlı imkanlar veriyor. Bu kısıtlı imkanlar içerisinde bizde maksimum verimi almaya çalışıyoruz. Bir ürünün veya hizmetin fiyat/performans grafiğine bakıyoruz. Mutlu olmamız mı gerekiyor? Maksimum mutluluğu nereden alırız ona bakıyoruz. En mantıklı rasyonel seçeneği seçiyoruz ve irrasyonel seçenekleri eliyoruz. Hayatımıza mutlu mesut devam ediyoruz. Maksimum verimi alıp, rasyonel seçeneği seçmenin bahtiyarlığını tadıyoruz. Niye? Çünkü analitik zekası olan, beyni ile parmakları arasında koordinasyon kurabilen bireyleriz.

Peki siz değil misiniz? O zaman güçlü davranın. Çünkü hayat size düşündüğünüzden daha vahşi davranacaktır.