hayat seni,
sevmediğinle seviştirir
sevdiğinle savaştırır.

kalbinin sahibi ile değil,
mecburiyetin izniyle evlenirsin.

gönlünün hayır dediğine evet der dilin.

ömrünün geri kalanını,
aynı evde, aynı odada,
aynı masada, aynı yatakta,
ama sana dünyalar kadar uzak olan
biriyle yaşarsın.

kalbini kürtaj ettirmiş bir mahkum gibi,
dolanır durursun kendi içinde.

etrafın “elalem ne der” telleri ile çevrilmiştir.

kendi hayatını uzaktan seyreden,
mutsuz biri olursun zamanla.

ve kimse seni duymaz sen kaderine bağırırken.

gözün gibi baktığın tenin,
ve herkesten sakındığın gözlerin,
acımasızca yağmalanır her gece.
sular yıkamaz,
gözyaşın olmadan üzerine sinen kiri.

çünkü,
insan ait olmadığı

insanın yatağında sürgündedir
ve ait olmadığı insanın hayatında rehindir