İlkokul 4’te 10 Kasım’da şiir okuyacaktım sanırım. O yüzden erken erken kalkıp okula gittim. 2011 yılında da işe arabayla giderken 9:05’e denk geldim. Arabayı İzmir yolu üzerinde sağa çekip, saygı duruşunda bulundum. Bu ikisi dışında 10 Kasım’da bir türlü bu sirenlere denk getiremedim kendimi.

Bugün bir sunucu sıkıntı çıkarttı. Sabaha kadar onunla uğraştım. Sabah beş – altı gibi işim bitti fakat uyumayıp sirenleri duymak, saygı duruşunda bulunmak istedim. Heykele çıkacaktım fakat yetişemedim yolda denk geldim sirenlere. Tam Kapalı Çarşı girişinde çalmaya başladı. Gözümle görebildiğim 20 – 30 kişi falan var. Bir tane engelli bir seyyar satıcı gördüm. Güçlükle ayağa kalkıp bir dakika durdu misal. Çok hoşuma gitti bu görüntü. 3-4 adet türbanlı genç kız vardı. Onlarda durdu. Bir tane orta yaşlı türbanlı bir abla, istemeye istemeye durdu. (aka mahalle baskısı) Sonra bir iki tane Akpli olduğu tipinden belli tip yürüyerek geçti. Ablada saygı duruşunu bırakıp bunların arkasında yürümeye başladı.

İşte bu takiyecilik benim zoruma gidiyor. Hayır madem saygı duruşunda bulunmayacaksın, hiç bulunma yürü git. Ama sen çoğulculuğa ayak uydurup, daha sonra senden bir kaç kişiyi görünce gitmen takiyeciliktir.